Category:Źródła rekonstrukcji: Difference between revisions

Ponieważ nie znamy faktycznego momentu wydarzeń MBh, a nawet nie jesteśmy pewni ich historyczności, w rekonstrukcji uwzględniamy szeroki przedział czasowy od schyłku Cywilizacji Doliny Indusu (harappańskiej) po okres panowania Kuszanów. Umożliwi to czytelnikowi wejście w świat wyobrażeń kolejnych pokoleń twórców i słuchaczy eposu.

Ze względu na skąpość artefaktów wczesnej kultury materialnej Indii, w rekonstrukcji sięgamy do militariów krajów ościennych, szczególnie Persji okresu Achemenidów oraz imperium neoasyryjskiego. Kultura mezopotamska silnie oddziaływało na ludy ościenne, w tym Persów. W czasach Achemenidów Gandhara była jedną z perskich prowincji, a tym samym – jako ośrodek nauki – oddziaływała na kulturę doliny Indusu i Doabu.

W rekonstrukcji korzystamy z następujących pomocy wizualnych:

• artefakty militarne późnego okresu harappańskiego (1900-1300 p.n.e.)
• artefakty kultury skarbów miedzianych (1500-1100 p.n.e.)
• artefakty okresu szarej ceramiki malowanej (1100-600 p.n.e.)
• reliefy z pałaców neoasyryjskich (883-631 p.n.e.)
• reliefy, pieczęcie i artefakty z imperium Achemenidów (559-330 p.n.e.)
• rzeźba i artefakty od okresu Mauriów do Kuszanów (320 p.n.e. – 267 n.e.)

Jeśli chodzi o subkontynent indyjski wykorzystujemy rzeźbę z następujących miejsc:

• Taksila, zwłaszcza Sirkap (Muzeum Taksili) (200 pne – 200 n.e.)
• stupa w Bharhut (125-100 p.n.e.)
• jaskinie w Bhaja (100-70 pne) i w Pitlakhora (100-70 pne)
• płaskorzeźby z Sanchi (300 p.n.e.-200 n.e.)
• rzeźba Gandhary i Mathury z okresu Kuszanów (Muzeum w Peszawarze, Lahore, Taksli, Mathurze, Kalkucie)
• płaskorzeźby z Nagardżunakondy (210-320 n.e.)

Niekiedy, gdy jest to uzasadnione historią rozwoju danego oręża, sięgamy do artefaktów z dalszych rejonów jak: Egipt, imperium hetyckie, Baktria czy nawet basen Morza Śródziemnego.