Tomara – włócznia: Difference between revisions
imported>AndBab No edit summary |
imported>AndBab No edit summary |
||
Line 90: | Line 90: | ||
| | | | ||
|- | |- | ||
|[[Plik:Atak Mary II-III w., Lahore Museum (zdjęcie A.Babkiewicz 2018) - włócznia.jpg|mały|526x526px|Atak Mary II-III w., Lahore Museum (zdjęcie A.Babkiewicz 2018).]]Na reliefie przedstawiającym atak Mary precyzyjne przedstawienie włóczni z grotem typu lanca trzyma jeden z wojów orszaku. | |[[Plik:Atak Mary II-III w., Lahore Museum (zdjęcie A.Babkiewicz 2018) - włócznia.jpg|mały|526x526px|Atak Mary II-III w., Lahore Museum (zdjęcie A.Babkiewicz 2018).]][[Plik:Pāñcika z Tackal, okres Kuszanów, wysokość 180 cm, Muzeum Lahore (zdjęcie A.Babkiewicz 2018).jpg|mały|Pāñcika z Tackal, okres Kuszanów, wysokość 180 cm, Muzeum Lahore (zdjęcie A.Babkiewicz 2018).]]Na reliefie przedstawiającym atak Mary precyzyjne przedstawienie włóczni z grotem typu lanca trzyma jeden z wojów orszaku. | ||
Revision as of 14:01, 8 July 2021
Informacje wstępne
Włócznia jest jedną z najstarszych broni znanych człowiekowi. Od najdawniejszych czasów poświadczona jest zarówno w artefaktach archeologicznych, jak i w sztuce. Przez wieki była najważniejszą bronią. W odróżnieniu od miecza była orężem ludzi ubogich. Kształty grotów, długość drzewca się zmieniały, ale jej natura pozostała przez wieki taka sama – proste stylisko zakończone ostrym grotem. Miała kilka zastosowań: służyła do walki wręcz (także konno), stanowiła obronę przeciwko kawalerii (długa pika, stawiana na sztorc przed oddziałem piechoty) i jako oręż do ciskania (lekki oszczep).
W polskiej nomenklaturze rozróżniamy:
- włócznia, dzida – drzewiec z grotem,
- kopia – ciężka, do szarży na koniu,
- lanca – lekka, stosowana w kawalerii,
- pika – broń piechoty,
- oszczep – do miotania. mały|Włócznie o grotach typu liść i grot strzały (źródło: Paul, 2005, s. 97)[1].
Najbardziej podstawowe typy ostrzy włóczni to:
1. długie smukłe typu lanca,
2. o kształcie liścia,
3. o kształcie grotu strzały
Groty mogą być płaskie, trójkrawędziowe, czterokrawędziowe, o zaostrzonych krawędziach. Drzewce mogą być z metalu, drewna, bambusa lub trzciny.
Historia
Późny okres harappański (1900-1300 p.n.e.) | |
mały|
* Odcisk pieczęci znalezionej w Kalibangam, dwaj mężczyźni walczący o kobietę.
* Mężczyzna wbijający harpunową włócznię w bawoła (źródło: [https://www.harappa.com/blog/harappan-goddess-war www.harappa.com]).
Dzida jest jedyną bronią uwiecznioną na pieczęciach harappańskich. Widzimy ją na sławnej pieczęci tytułowanej „pojedynek o kobietę” – domniemana bogini wojny przypominająca centaura przygląda się pojedynkowi dwóch mężczyzn.
|
|
mały|Groty włóczni z Muzeum w Harappie (zdjęcie: A.Babkiewicz 2018).Harappańskie groty dzid były płaskie, ale miały przeróżne kształty. Wśród broni, są to najczęstsze znaleziska. | |
Kultura skarbów miedzianych (Copper Hoard culture) (1500-1100 p.n.e.) | |
[[Plik:Grot harpunowy z Rewari, Hariana (prawdopodobnie funkcja rytualna).jpg|mały|Grot harpunowy z Rewari, Hariana (prawdopodobnie funkcja rytualna) (źródło: wikimedia).]]W okresie kultury skarbów miedzianych w Indiach pojawiają się groty harpunowe. Po wbiciu w ciało zadziory utrudniają wyciągnięcie dzidy. Są one znacznie masywniejsze i posiadają charakterystyczne żeberko. | |
Reliefy sumeryjskie i neoasyryjskie (2450-631 p.n.e.) | |
[[Plik:Fragment Stali Sępów, Eanatum na czele wojsk z kopiami..jpg|mały|Fragment Stali Sępów, Eanatum na czele wojsk z kopiami (źródło: wikimedia).]]Włócznie miały w armii mezopotamskiej długą tradycję. Na Steli Sępów (ok. 2450 p.n.e.) widzimy władcę Lagasz prowadzącego wojska do boju. Wojownicy tworzą falangę niczym późniejsza armia hoplitów. Noszą metalowe hełmy, uzbrojeni są w dzidy i prostokątne tarcze. | |
mały|Asyryjscy wojownicy z włóczniami (źródło: Dezso, 2012, ilustracje uzupełniające)[2].Włócznia w armii neoasyryjskiej wciąż pozostawała jedną z podstawowych broni. Walczyła nią zarówno piechota, jak i kawaleria. Długie dzidy stawiane na sztorc przed piechurami były ochroną przed szarżą konnicy. |
|
Reliefy Achemenidów (559-330 p.n.e.) | |
[[Plik:Władca achemenidzki zabijający greckiego hoplitę, czasy Kserskesa I (486-465 p.n.e.), Metropolitan Museum of Art.jpg|mały|Władca achemenidzki zabijający greckiego hoplitę, czasy Kserskesa I (486-465 p.n.e.), Metropolitan Museum of Art (źródło: wikimedia).]]Rola dzidy w uzbrojeniu perskim jest podobna do tej u Asyryjczyków. Na pieczęci z czasów Kserksesa widzimy władcę achemenidzkiego godzącego dzidą w hoplitę. | |
Rzeźba i artefakty od Mauriów do Kuszanów (320 p.n.e.-267 n.e.) | |
mały|Część drewnnianego styliska, Sirkap, II p.n.e.-II n.e. Muzeum Taksili (zdjęcie: A.Babkiewicz 2018).mały|Groty strzał i dzid, Sirkap, II p.n.e.-II n.e. Muzeum Taksili (zdjęcie: A.Babkiewicz 2018).W Taksili odnaleziono zachowaną część drewnianego styliska datowanego na II w. p.n.e – II w. n.e. Jest to wielka rzadkość w indyjskim klimacie.
|
|
[[Plik:Srrażnicy (dvārapāla) - Pitalkhorā, Mahāraṣṭra, wejście do jaskini nr 4, (100-70 p.n.e.). Sanchi, brama zachodnia, (50 p.n.e.-50 n.e.). Scytyjski wojownik z Nagarjunakonda, pałac..jpg|mały|Strażnicy wejść (dvārapāla):
]]W rzeźbie indyjskiej długie włócznie często dzierżą strażnicy (dvārapāla). Trzymają je w lewej lub prawej dłoni odpowiednio do miejsca zajmowanego w bramie. Oto trzy przykłady: Pitalkhorā, Sanchi i Nagarjunakonda. W ostatnim przypadku włócznię trzyma wojownik odziany w strój scytyjski. |
|
[[Plik:Sanchi, brama południowa, wojna o relikwie Buddy w Kushinagarze (50-0 p.n.e.) - włócznie.jpg|mały|Sanchi, brama południowa, wojna o relikwie Buddy w Kushinagarze (50-0 p.n.e.) (źródło: wikimedia).]]Włócznie w Indiach nie pełniły jedynie roli dekoracyjnej. W czasie starcia używała ich również piechota chroniąca się tarczami – widzimy to na reliefie z Sanchi. | |
mały|526x526px|Atak Mary II-III w., Lahore Museum (zdjęcie A.Babkiewicz 2018).mały|Pāñcika z Tackal, okres Kuszanów, wysokość 180 cm, Muzeum Lahore (zdjęcie A.Babkiewicz 2018).Na reliefie przedstawiającym atak Mary precyzyjne przedstawienie włóczni z grotem typu lanca trzyma jeden z wojów orszaku.
|
Atak Mary, muzeum Lahore, II-III w. (źródło: zdjęcie autora). Pāñcika z Tackal (niedaleko Peszawar, okres Kuszanów, wysokość 180 cm, Muzeum Lahore (źródło: zdjęcie autora), |
Dodatkowe informacje z subkontynentu indyjskiego
Kauṭilya (Arthaśāstra 2.18.7) zalicza włócznie do broni o ostrym szpicu (hula-mukha). Na liście znajduje się szereg rodzajów włóczni, których wygląd objaśniają komentatorzy (Kangle, 2014, s. 132 part II):
- śakti – długa na 4 hasta (ok. 184 cm)[3], cała z metalu, grot kształtu liścia karavīra, głownia jak sutek krowy,
- prāsa – długość 24 aṅgula (ok. 45 cm), metalowa z drewnem w środku, mająca dwie krawędzie,
- kunta – długości 5-7 hasta (ok. 230-322 cm), długa, do walki w siodle,
- hāṭaka – jak kunta tylko o trzech krawędziach,
- bhiṇḍi-pāla – jak kunta tylko o szerokim grocie,
- śūla – jeden grot, długość nieustalona,
- tomara – długość 4-5 hasta (ok. 184-230 cm), grot jak strzała,
- varāha-karṇa – podobna jak prāsa, grot jak świńskie ucho,
- kaṇaya – długość 20-24 aṅgula (ok. 38-45 cm), cała z metalu, zakończona trójzębem na dwóch końcach i uchwytem na środku,
- karpaṇa / kampana – długości takiej jak tomara, waga 7-9 karṣa[4], do ciskania ręką,
- trāsika – długości jak prāsa, cała z metalu, z pędzlem włosia na końcu.
W MBh włócznia odgrywa ważną rolę w kilku epizodach, np. Karna otrzymał niepokonaną włócznię, której nie można odparować. Szykuje ją, by zabić Ardźunę, ale dzięki zabiegom Kryszny zabija nią Ghatotkaćę (Ghaṭotkaca) (MBh 7.157).
Przypisy
- ↑ Paul, E. J. (2005). Arms and Armour: Traditional Weapons of India (1st Edition. Series: India Crest.). Roli Books.
- ↑ Dezso, T. (2012). Tamas Dezso: The Assyrian Army I/1-2. The Structure of the Neo-Assyrian Army. 1. Infantry 2. Cavalry and Chariotry (1st Edition).
- ↑ 1 hasta = 24 aṅgula = ok. 46,08 cm.
- ↑ Jednostka miary stosowana do złota: 1 karṣa = 16 maṣa.